فرآیند موم گم شده در بین النهرین باستان سرچشمه گرفته است. اولین سابقه شناخته شده ریخته گری موم گمشده، یک لوح گلی است که به خط میخی در شهر باستانی اسپارت، بابل، نوشته شده است، که به طور خاص میزان موم مورد نیاز برای ریختن کلید را ثبت می کند.[6] اولین نمونه های ریخته گری شناخته شده در پرونده باستان شناسی جهانی در قالب های سنگ باز ساخته شده اند.[7] دو نوع روش واکس از دست رفته وجود دارد، روش واکس از دست رفته مستقیم و روش واکس از دست رفته غیر مستقیم. روش قالب گیری مستقیم این است که مواد موم را به همان قالب مومی که ریخته گری با دست یا ابزارهای دیگر ساخته می شود. روش قالب گیری غیر مستقیم این است که قالب موم را از طریق قالب بسازید. روش قالب گیری مستقیم مستلزم آن است که صنعتگران از سطح فنی بالایی برخوردار باشند، در غیر این صورت نمی توان کیفیت ریخته گری ها را تضمین کرد. با این حال، محدودیت قالب گیری مستقیم دستی این است که راندمان آن برای دستیابی به تولید انبوه بسیار کم است. در این راستا قالب گیری غیر مستقیم مزایایی دارد. در قالب گیری غیرمستقیم، صنعتگران معمولاً از سنگ، چوب، خاک رس یا سایر مواد پلاستیکی قالب می سازند.
تمدن های اولیه سرب را کشف کردند که به سیالیت مس مذاب کمک می کرد و به آنها اجازه می داد طرح های پیچیده تری بسازند. به عنوان مثال، دختر رقصنده موهنجودارو یک ریخته گری آلیاژ مس است که به احتمال زیاد از تکنیک موم گم شده استفاده می کند.[4] ریخته‌گری موم گمشده را می‌توان به 4000 سال قبل از میلاد یا دوره کالکولیتیک مربوط کرد.[4] یکی از قدیمی‌ترین نمونه‌های مورد مطالعه این تکنیک، یک طلسم 6000 ساله از تمدن دره سند است.[9]
هند به عنوان یکی از اولین تمدن هایی نسبت داده می شود که از روش های ریخته گری برای تولید انبوه سکه استفاده کرد. در حدود اواسط هزاره اول قبل از میلاد (1000 قبل از میلاد - 1 قبل از میلاد)، سکه‌های مورد استفاده از نقره ساخته می‌شدند، اما با پیشرفت هزاره، سکه‌ها به آلیاژ مس ریخته‌گری شده تبدیل شدند.[4] فناوری جدیدی برای تولید انبوه سکه های مسی جدید توسعه یافت. یک قالب چند تکه سکه قابل روی هم چیدن معرفی شد. قالب‌های متعددی روی هم در یک استوانه سفالی قرار داده شدند تا فلز مذاب در مرکز ریخته شود و در فضاهای باز پر و جامد شود.[4] این فرآیند باعث شد که صد سکه به طور همزمان تولید شود.[4]
در خاورمیانه و غرب آفریقا، تکنیک موم گمشده خیلی زود در سنت‌های متالورژی آنها مورد استفاده قرار گرفت، در حالی که چین خیلی دیرتر آن را پذیرفت. در اروپای غربی تکنیک‌های موم گمشده در مقایسه با تمدن دره سند به سختی مورد استفاده قرار گرفته است.[4] در زمان سلسله Shane (1600-1040 قبل از میلاد) هیچ تکه ای از موم گمشده در پایتخت Anyang یافت نشد در حالی که مقدار زیادی (100000 قطعه) قطعات قالب پیدا شد. این به این نتیجه رسید که در این سلسله موم گمشده در پایتخت اجرا نمی شد. با این حال، کشف یک ماسک ساخته شده با استفاده از قالب گیری سرمایه گذاری مربوط به حدود 1300 قبل از میلاد نشان داد که تکنیک موم گم شده ممکن است بر مناطق دیگر چین تأثیر گذاشته باشد.[10]
مورخان درباره منشا توسعه توپ بحث می کنند، اما بیشتر شواهد به ترکیه و آسیای مرکزی در قرن 18 و 19 اشاره می کنند. فرآیند ریخته‌گری یک توپ با استفاده از یک هسته رسی کمی پیچیده‌تر است، قالبی که در اطراف آن سفالی قالب‌گیری شده و سپس در یک گودال ریخته‌گری مونتاژ می‌شود که شامل اتصال ریخته‌گری با نوارهای آهنی است.[4]
